Thursday, November 21, 2013

ए ने क पा (माओबादी ) हार्नुका ५ मुख्य कारणहरु


 ए ने क पा (माओबादी ) हार्नुका ५ मुख्य  कारणहरु 

  1. पार्टीका कतिबद्द र हिजो जनयुद्दमा लडेका अधिकांस कार्यकर्ता सहितको 
   ठुलो समूह मूल पार्टी  बाट फुटेर बैध्य नेतृत्वको ड्यास माओबादीमा जानु 

   2. मूल पार्टीमा बाँकि रहेका कार्यकर्ता जनता बाट टाढा हुदै ठेक्का पट्टा, 
   जग्गा दलाली लगायतका कमाउ धन्दामा लाग्नु र जनता संगको पार्टीको नियमित 
   सम्पर्क र सम्बन्ध निकै कम्जोर हुनु 

   3. माओबादीका शिर्ष नेतृत्व हिजो कांग्रेस एमालेले गरेको गल्ति, जनताको 
   अभिमत उनीहरुकै मुखबाट बुझ्नुको सट्टा सहर केन्द्रित केहि  "प्रगतिशील" 
   बुद्दिजिवि र आवशार्बादीहरुको सल्लाह र विश्लेषणमा  रमाउनु (यी तिनै मानिसहरु 
   हुन् जो जनताको प्रतक्क्ष सम्पर्कबाट टाढीएर सहरमा र पत्रिका अनि टिभी मा 
   खुम्चेका छन्।  हेर्दै गर्नुहोला हिजो प्रचण्ड शक्तिमा हुदा उनको वरिपरि हुने 
   इनिहरु केहि समय पछि प्रचण्डको खेदो खन्न थाल्ने छन )

   4. बैध्य माओबादीको शक्तिलाई कम आँक्नु। बैध्य हरुले घोषणा गरेको बन्द असफल 
   भएपछी येनेकापा माओबादीले के भुझ्यो भने उनीहरुसंग जनमत छैन।  तर बैध्य हरुको 
   रणनीति अर्कै थियो।  सके बन्द गरेर भोट खसाल्ने बातावरण नै बन्न नदिने, नसके 
   सक्रिय रुपमा मतदान गर्ने तर एमाओबदिको बिपक्षमा।  भयो पनि तेस्तै।  उनीहरुले 
   कांग्रेसलाइ भोट हालिदिय। उनीहरुले भोट हालेको कुरा मतदानको प्रतिशत ले प्रस्ट 
   पार्दछ।  

   5. बिदेशी शक्तिकेन्द्र आफ्नो पक्षमा छन् भनेर गरिएको गलत आंकलन  

उक्त पार्टीलाइ मेरो सुझाव 

यो मत परिणाम जसरि आएको भएपनि स्वीकारेर माथि उल्लेखित गल्तीलाई सच्याउदै 
निरन्तर जनता स्संग रहन थाल।  हिजो जनताबाट टाढीएर ठालु बन्दै गएका 
कार्यकर्तालाई पुन: जनताको माझ मा परिचालन गर र अर्को चुनावमा ठुलो पार्टी 
बन्ने चेस्टा गर।  फेरी पनि आन्दोलनतिर लगेउ भने त्यो विनाशको बाटो हुने छ। 
 सबैलाई चेतना भया।  

Sunday, April 21, 2013

म जनताको प्रश्न तिमि जनतालाई

मैले पनि नेताको जय जयकार नै गरिरहे ..... तर .........
नेताजी जय भन्छौ र जनता
फेरी नि भर्याङ्ग बन्छौ र जनता ?

आउदैछन् ति फेरी सपना बाड्न
रुदै आफ्नो पिडा कहन्छौ र जनता ?

हर कष्टबाट पार लगाइदिने
गुलिया बातमा बहन्छौ र जनता ?

जसलाई चुन्यौ उसैले तिम्रो
सुख ल्याउने दिन गन्छौ र जनता ?

उनीहरुले तिमीलाई बहक्याए भने
आफैं पुर्ने खाल्डो खन्छौ र जनता ?

कहिले पो उठ्छौ चीर निन्द्राबाट
कहिलेसम्म निर्धो रहन्छौ र जनता ?

Monday, April 15, 2013

कविताः सपना ब्यापार



ए हजुर ! सुन्नुभएन?
म यता सपनाको थुप्रोबाट बोल्दै छु ।
म माथि जिन्दगीभरी सबैले सपना मात्र थुपारे

सम्झन्छु, म सानै छदाँ, जव क,ख,ग सिक्दै थिएँ
बिद्यालय अनि घरकाले डाक्टर, इन्जीजिनियर बन्नुपर्ने सजना भिराए
क, ख,ग सिकेर नाम लेख्न सक्ने भैसक्दा देशमा
प्रजातन्त्र आउनुपर्ने अनिवार्य भएको सपनाको सिजन आयो ।
झुट र छलको आँचल ओडेर तिनिहरुका लागि प्रजातन्त्र आयो
तर,
मेरो घर पल्तिरका माने ठुले अनि कान्छाहरुकोमा
प्रजातन्त्रले एक पटक चियाउने चेष्टा पनि गरेन

म केहि बुझ्ने भएपछि
सपनाको महासागर बोकेर एउटा आँधि आयो
उसले भन्यो सपनाको संसार भन्दै प्रजातन्त्रको रसातलमा हामीलाई मिल्काइयो
हाम्रो सपनाको संसार त गणतन्त्र पो हो !
धेरैले कल्पना गरे भन्दा पनि तिव्र गतिमा
त्यो आँधिले देशभरका रंगबिहिन आँखाहरुमा सपनाको चित्रलहर खडा गरिदियो
तिनै बाँडिएका सपनाहरु आँखाभरी लिएर
सदियौ देखि मुख थुनिएका, आँखामा पट्टी लगाइएका अनि
प्रगतिमा काँडेतार बेरिएका आवाजबिहिनहरु सपनाको नयाँ संसार खाज्ने यात्रामा होमीए
त्यहि सपनाको संसारका खातिर धेरैका प्रियजनहरु यो संसारवाट बिलाए

सपना बोकेको आँधि बिशाल पहाडसंग पौठेजोरी खेल्दै गर्दा
बिचमा फेरी सपनाहरु गाँउका कुना कन्दरा, भिर पाखा अनि बन जंगलमा हैन
सहर तिर छन् रे भनेर खबर आयो
र भनियो गाँउका सपना र सहरका सपनाको एकिकरण गरेर
फेरी नयाँ सपनाको निर्माण गर्ने रे
देशभर चलेको आँधि रोक्ने घोषणा गरियो र गाउँका सपनाहरुलाई शहर पठाईयो
दुबैतिरका सपनाहरु एकपटक हावा नै राकिने गरी सडकभरी बिछ्याइए
एउटा सपना....
अर्को सपना......
अनि अर्को, अर्को र अर्को सपना......
दशौं लाख सपनाहरुले शहरी सडकहरु कब्जा गरेपछि
बिपनाका दरवार अनि खाइपाइ आएका घरवारका
जगहरु हल्लिए, र कतिका ढले पनि

तर,
उता सडकका सपना आफ्नो चुलोसम्म आईपुग्ने आशामा
करोडौं कठिन बिपनाहरु बाटोभरी आँखा बिछ्याएर प्रतिक्षा गरिरहे झुपडीहरुमा

फेरी सपनादाताहरुले भन्न थाले
सडक अनि त्यो आँधिले देखेका सपनाहरुलाई अव कागजमा संग्रहित गर्नुपर्छ
होला तनि भन्ठानेर,
त्यो संग्रह तयार गर्नभनी एउटा कागजी चिर्पटमा मैले पनि ‘स्वस्तिक’ ठोकेर
स्वप्न ब्यापारीलाई काठमाण्डौसम्म पुग्ने भ¥याङ्ख बनाइदिएँ
२ बर्षभित्रै सपनाहरुको दस्ताबेज लिएर मेरोमा आउने बाचा गरेका उनिहरु
४ बर्षपछि खालीहात फर्किए
मैले सोधेँ– खै मेरो सपनाको संग्रह?
केहि सपनाहरु घरभित्रकै स्वप्न बिरोधिहरुले रोके रे
केहि सपना छिमेकीले खोसे रे
अनि केहि सपना आफ्नै कमजारीले पोखीए रे

‘प्रजातन्त्र’का सपनाको भारी बोकाउने स्वप्न ब्यापारीलाई राम्ररी चिनेर
दुत्कार्न थालेको म र मेरो विश्वासको पर्दा,
आशा गरेको पछिल्लो स्वप्न बाहकबाट पनि उठ्न थालेको थियो ।
र मलाई डर थियो कतै
 मरो चेतना सपना नै देख्न नसक्ने गरी अन्धो हुदै त छैन?

उसो त ति मैले आफै देखेका सपना कहाँ थिए र ?
ति त म माथि कसैले थोपरेका रंगिन सपनाहरु थिए
आजसम्म मलाई कसैले सपना देख्न सिकाएन,
जो आए सबैले सपनाहरु बाँडेर मात्र गए
मलाई बैंकको क्यासिएर बनाएर गए
दिनभर कराडौं पैसामा खेल्ने तर अर्काको
म पनि दिनरात सपना खेलाईरहेको हुन्थैँ जो मेरा आफ्ना थिएनन

आजकल मेरो मष्तिष्कमा धेरै सपनाको बास छैन
र भएका सपना पनि प्राप्त गर्ने ठूलो आश पनि छैन
केहि समयदेखि शान्त मनको तलाउमा फेरी छाल उठाउन खोजिएका छन् ।
अब,
फेरी उहि कागजको चिर्पटमा ‘स्वस्तिक’ ठोक्न लगाउने रे मृत सपनाको संग्रह गर्न
फेरी एक पटक देशमा स्वप्न ब्यापार उत्सव गर्ने रे !
फेरी एकपटक सपनाका होलसेल व्यापारीहरु टनका टन सपनाहरु दिएर
आफ्ना खुद्रा व्यापारीलाई ढोका ढोकामा पु¥याउदै छन् रे ।
एकपटक फेरी बिहान बेलुका चुलो नबल्ने झुप्राहरुले
आफ्नोमा अटाउनै नसक्ने सपनाहरुको खात पाउदै छन् ।
यो स्वप्न महोत्सवमा फेरी एकपटक ‘स्वस्तिक’ र सपनाको ‘मेगा एक्सचेन्ज’ हुदैछ ।
सुन्दै छु यसपटक ‘स्वस्तिक’ को भाउ आकासिएको छ रे ।
सपनाका ब्यापारीका नयाँ ‘स्किम’हरु पनि नाकाम हुने स्थिति छ रे ।
तर,
मलाई के कुरामा बिश्वास छ भने, सपनाजिवि हामीलाई ‘कन्भिन्स’ गर्न
स्वप्न व्यापारीलाई समय लाग्ने छैन ।

मलाई थाहा छ, एउटा ‘स्वस्तिक’ मसंग पनि भएकोले
सपनाका सेल्सम्यानहरु मेरोपनि ढोका ढक्ढक्याउन आउने छन् ।
म बिनम्रताका साथ तिनलाई भन्ने छु,
तिमिहरुले हिजोदेखि बोकाएका सपनाको भारीले किचिएर म निस्सासीसकेँ
बरु ति सपना फीर्ता लगेर गुन लगाईदेउ ।
अनि आफ्ना सपनाको फ्याक्ट्री मालिकहरुलाई मेरो एउटा सन्देश पु¥याइदेउ
मलाई तिम्रा रेडिमेट सपनाहरुको डम्पिङ्ग साइट बन्न पुग्यो
सक्छौ भने मलाई आफैले सपना देख्न सक्ने बनाईदेउ
अनि त्यो सपनासम्म पुग्ने बाटो देखाईदेउ
म आफै निर्माण गर्नेछु मेरो सपनाको संसार
भो तिमी नगर सपनाको ब्यापार
रमेश अधिकारी ‘स्मित’
२०७०–०१–०१

Tuesday, February 12, 2013

मैले गर्ने प्रेम

एउटा गुलाब हातमा थमाई प्रेम गर्दिन म ,
आवरणमा रमाई रमाई प्रेम गर्दिन म ..

महसुस गर्न सके निसब्द नै प्रितसागर,
सब्द जालको पुच्छर समाई प्रेम गर्दिन म ...

आदि देखि अन्त्य सम्म अविरल छ यो,
बर्षमा एक दिवस मनाई प्रेम गर्दिन म...

कोहि पाउदा जित अनि गुमाउदा हार किन,
प्राप्तिलाई लक्ष्य बनाई प्रेम गर्दिन म....

बनाई दियो पुंजीबादले बस्तु पिरतिलाई ,
बजार भाउ झैँ मूल्य सुनाइ प्रेम गर्दी न म ..
 
-रमेश अधिकारी

Sunday, February 3, 2013

बालापनको याद

न चिन्ता थ्यो भविष्यको न जीवनको बोझ कुनै
हर मिनेटमा मस्ती थियो कमि थिएन मोज कुनै
न मतलब दुनियाको न समाजको प्रवाह थ्यो
सबै प्रति भाव उस्तै माया प्रेम अथाह थ्यो

न त घामले पोल्नै सक्थ्यो  न पानीले रुझाउन
आफै चित्त दुख्थ्यो आफै थाल्थे मन बुझाउन
कागजको डुंगा थियो जिन्दगि पार लगाउन
गुडियाको संसार थियो दु:ख पिडा भगाउन

न त् धनि गरिब कोहि न त् कुनै जात थियो
सबै जाति, धर्म, लिङ्ग बर्गको एक साथ् थियो
चराका बचेरा छोपी त्यसै संग बात हुन्थ्यो
न कसैको मन टुट्थ्यो न कसैलाई घात हुन्थ्यो

न अरुको आँशु बेची हाँसो किन्ने जाल थियो
अरु रुँदा उर्लिदीन आँखाभरी छाल थियो
न व्यस्त थ्यो जिन्दगानी फुर्सद फालाफाल थियो
न त जीवन आज जस्तो लथालिंग बेहाल थ्यो

मजा थियो बन पाखामा गाई भैसी चराउनुको
एकतिर बस्तु छोडी अर्कातिर हराउनुको
सुनौला सुन्दर ति दिन फर्काउन मन लाग्यो फेरी
बालापनको संसारमा हराउन मन लाग्यो फेरी